Czasami, gdy tworzę nowy obraz, mam ochotę powrócić do czasów dzieciństwa. Do tego co sam wtedy myślałem. Wtedy powstawały prawdziwe surrealistyczne obrazy, a my byliśmy w ich środku, przeżywając aktywnie historie w tajemniczym, bajkowym klimacie. Kolory się przesuwały, jedne nachodziły na drugie, kształty otoczenia i postaci zmieniały się w zależności od potrzeby, a ja jak jakaś niewidzialna forma pojawiałem się to w jednej, to w drugiej części obrazu. Wszystko było możliwe. Byłem autorem procesu twórczego i sam w nim uczestniczyłem. Hamulce nie istniały. Teraz w czasie powstawania obrazu odczuwam podobne emocje. Nikt nie zaburza tego co chcę wyrazić, istnieje tylko wolność. Artyści, jak czarnoksiężnicy za dotknięciem magicznej różdżki, tworzą swoją rzeczywistość powołując do życia postacie, światy , materializują idee i myśli. Trudno wyzbyć się nawet na stare lata możliwości kreowania rzeczywistości. Jest to na tyle nęcące, że jak raz się skosztuje tego smaku, to człowiek się uzależnia jak od narkotyku.