Gdy nabieramy świadomości, że już niedługo trzeba będzie zapukać w to okno żółtawe i wejść tam do środka , gdzie już kształtów żadnych nie widać, chce się za wszelką cenę zachować w pamięci, coś przedłużyć. Widzimy ludzi i zdarzenia. Głaszczemy je, obejmujemy je ramieniem jakbyśmy chcieli tę przeszłość ochronić, jakbyśmy chcieli w ten sposób uzasadnić sens naszego tu bytowania, sens tego co było i minęło. To jest niewątpliwie ułuda. Chronimy ją na chwile , w naszej pamięci dla siebie. Nikt do tego nie ma dostępu i nikogo to w ogóle nic nie obchodzi. Przeszłość zniknie razem z nami i nic tego nie uchroni żaden nawet najwybitniejszy historyk.